Schrijf het met ... 55 woorden

 
Schrijven is oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Daarom verzon ik (nog maar eens) een nieuwe uitdaging voor mezelf. Want het kort houden is ook een kunst!

Schrijf een verhaal in 55 woorden dat begint met de eerste zin van bladzijde twaaf uit een willekeurig boek in je boekenkast.

Snoeper
Ik was benieuwd wat het 'speciaals' was dat deze klant zocht. (Uit: Schijnbewegingen - blz. 12 - Floortje Zwigtman) Hij haalde zijn neus op voor de neuzen. Bedankte voor een negerzoen. Zelfs een toverbal vond hij te gewoontjes. "Ik zoek iets spectaculair. Iets waar niemand af kan blijven", zei hij nadenkend. Hij pakte mijn hand en nam mij mee. Een bijzonder tevreden klant.

Wat krijg jij kwijt in 55 woorden? Ik ben nu al benieuwd!



Follow my blog with Bloglovin 

Gezegd over schrijven: Hemingway (en ook een beetje Joey Brown)

"Als ik schrijf, moet ik huilen", las ik deze week op de blog van Joey Brown. Ze heeft het over niet nadenken wanneer je schrijft. Over de woorden er laten uitstromen als honderden wilde rivierstroompjes tegelijk. Over open en bloot durven schrijven. Dat is ook precies wat Hemingway bedoelt (denk ik). Maar daar wringt het schoentje. Vaak.

Ik moet durven. Durven alles loslaten. Lelijke zinnen durven schrijven. En ook lelijke gedachten toelaten. Veel te vaak blijf ik te braaf. Zit er nog een filter op mijn gedachten. Blijft het echte verhaal verborgen.

Ik voel nochtans perfect aan wanneer ik écht schrijf en wanneer niet. Wanneer ik écht schrijf, komen de woorden vanzelf. Verras ik mezelf. Voelen mijn verhalen waar. Toch zit ik  vaak te zoeken naar woorden en dan voelt wat ik schrijf, tja, gezocht.

Echt schrijven lukt me beter wanneer ik met de hand schrijf. Op momenten dat het stil is in huis. En er niet teveel andere gedachten door mijn hoofd dwalen. Je weet wel: boodschappenlijstjes, die ene opdracht op het werk of andere hersenspinsels.

Ik moet kwetsbaar durven zijn. De deur openzetten naar wat leeft in mijn hoofd onder de hinderlijke hersenspinsels en gewoon ... schrijven.



Follow my blog with Bloglovin 

Schrijven is lezen: drie mooie boeken over vaders en dochters

Morgen is het vaderdag. Toevallig heb ik hier in huis een toegewijd exemplaar rondlopen. Eentje die lichtjes verafgood wordt door zijn dochters. Tja, dat heb je met meisjes.
Waarom? Omdat hij de wildste spelletjes verzint (en doorgaat tot ze huilen, maar dat schijnen ze niet erg te vinden). Omdat hij voorleest met de gekste stemmetjes. Omdat ze achterop zijn brommer mogen. En omdat hij - als het moet - ook vlechtjes maakt of nagels lakt. 
Ter ere van vaderdag zet ik drie boeken met geweldige meisjesvaders op een rijtje (uiteraard kunnen ze niet typen aan meneer Katrien):

Mahalia - Joanne Horniman

He remembered how they had believed that loving Mahalia would be enough.

Deze Young Adult van een Australische schrijfster vertelt het verhaal van een tienervader die in zijn eentje voor zijn dochter zorgt. De kwetsbare Matt groeit uit tot een sterke, zorgzame vader. Tijdens het jaar dat hij alleen voor zijn dochter zorgt, denkt hij dat de terugkomst van haar moeder het enige is dat hij wil. Wanneer ze na een jaar voor zijn deur staat, blijkt dat niet (meer) helemaal juist. Ik werd vooral verliefd op de manier waarop Matt zich helemaal door zijn babydochter laat inpakken. 

All the light we cannot see - Anthony Doerr

When I lost my sight, Werner, people said I was brave. When my father left, people said I was brave. But it is not bravery; I have no choice. I wake up and live my life. Don't you do the same? 

Marie-Laure groeit op in Parijs. Wanneer ze blind wordt, doet haar vader er alles aan om haar een zo normaal mogelijk leven te geven. Hij zorgt ervoor dat ze de weg vindt door een gedetailleerde maquette te maken van hun buurt. Zo kan ze, ironisch genoeg, ook overleven als haar vader tijdens de oorlog verdwijnt. Een vader die zijn dochter het allerbeste leven wil geven, daar kan je alleen maar van houden. 

One last thing before I go - Jonathan Tropper

If there is a perk to having a fucked up father, it's that he's in no position to judge.

Wanneer de piepjonge Casey aan haar vader vertelt dat ze zwanger is, is dat niet omdat ze zo'n goeie band hebben. Eerder omdat het haar niet zoveel kan schelen als ze hém teleurstelt. Op het moment dat hij op zijn beurt ontdekt dat hij een levensreddende hartoperatie nodig heeft, weigert hij die. Hij wil alle tijd die hem nog rest tot het uiterste gaan om de band met zijn dochter te herstellen. Eigenlijk is deze vader een klootzakje, maar hij pakt het zo aan de je hem wel sympathiek MOET vinden.


Heb jij nog mooie 'vader-dochterverhalentips'? Ik ben benieuwd!



Follow my blog with Bloglovin