Schrijf het met een ... starter: Post-its en gesloten deuren

Schrijfstarters zorgen ervoor dat de gekste verhalen in je hoofd opborrelen. Hoera, inspiratie! Toen ik bovenstaande starter bij Liz van Pluizenbol zag verschijnen, draaiden mijn hersenen meteen op volle toeren. Zij maakte er een mooi verhaal van. Het mijne is weer helemaal anders.


Ze liep de Groenstraat in en zag het gele briefje van ver hangen. De moed zonk in haar schoenen. Een Post-it betekende dat de deur straks niet zou open gaan. Weer niet. Ze zou aanbellen. Voor de vijfde dag op rij al. Maar ze zou zich tevreden moeten stellen met de korte boodschap op het briefje.
Het was nu iets meer dan een week geleden sinds haar moeder vertelde wie haar vader was. Ze vond onmiddellijk een adres. Een meevaller. Het duurde enkele dagen voor ze naar zijn straat durfde gaan. Pas nog een dag later drukte ze voor het eerst op de bel.
'Hallo, ik ben Lieke', had ze gestameld toen de deur voorzichtig open ging. Ze had zijn blik gezien. Een blik van herkenning. De deur was onmiddellijk terug dicht gegaan. Ze belde nog eens. En nog eens. Maar alles bleef stil. Minutenlang bleef ze voor de blauwe deur staan. Verbijsterd. Toen elk groefje en elk vlekje op de deur in haar hersenen stond gegrift, draaide ze zich traag om. Daarna rende ze de straat uit. Nog nooit had ze zich zo verlaten gevoeld.
Ze wist zeker dat ze niet meer terug zou gaan. Maar de volgende dag al liepen haar voeten ongemerkt richting Groenstraat nummer acht. Ze kon niet anders. Dat moet hij geweten hebben. Ergens in het midden van de deur (maar net niet, dat zag ze meteen) kleefde de eerste Post-it.

VOOR LIEKE - Ik wist dat je hier op een dag zou staan. Dit is geen goed idee.

Toch belde ze aan. Weer bleef alles doods achter de blauwe deur. Maar ze wist zeker dat ze de gordijnen heel even zag bewegen. Ze wist nog zekerder dat ze terug zou blijven komen. Elke dag. Jarenlang als het moest. De Post-it stopte ze in haar schoolagenda.
De dagen erna kreeg de eenzame Post-it het gezelschap van 'Ik kan je echt niets vertellen. Laat het zo.' en 'Soms komt spijt te laat. Het is nu te laat. Toch sorry.' Ze vroeg zich stilletjes af welk excuus ze vandaag te lezen zou krijgen. Altijd in een mooi handschrift, dat wel.

VOOR LIEKE - Elke dag zonder jou miste er iets. Maar nu mis ik de moed.

Het woordje moed maakte Lieke net wel moedig. Ze viste de roze Post-it in de vorm van een tekstballon uit haar rugzak. Die had ze al enkele dagen bij zich. De gele Post-it stopte ze bij de andere. De roze kleefde ze netjes in het midden van de blauwe deur. Ze belde nog eens aan. Voor de volledigheid. Maar lang wachten deed ze niet.

VOOR PAPA - Jij bent de enige papa die ik heb. De rest zien we nog wel.

De volgende dag liep ze zo traag als ze kon de Groenstraat in. Bang voor wat ze zou vinden. Op de deur van nummer 8 kleefde geen Post-It.



Follow my blog with Bloglovin