#oftochzoiets: 9 foute redenen om niet te schrijven in 2016

Niet schrijven is zoveel makkelijker dan wel schrijven. Er is altijd wel een reden om er niet aan te beginnen. Ik kan al die excuses maar beter uit mijn systeem hebben, zodat ik van 2016 een mooi schrijfjaar kan maken. Daar gaan we dan ...

Ik kan nu niet schrijven:

omdat er nog strijk ligt, of omdat ik nog moet stofzuigen, of de keuken opruimen. Dat kan allemaal wel waar zijn, maar als ik tijd plan om te schrijven, kan ik maar beter schrijven. De was loopt niet weg. Het stof ook niet. (Maar voor ik deze blog schreef, deed ik toch snel een rondje opruimen en stofzuigen. Oeps!)
omdat ik ook tv kan kijken, of de Flair lezen, of Facebooken. Want niks is belangrijker dan op de hoogte te blijven van de goede voornemens van die ene vriendin uit de lagere school. En je kan nooit genoeg aflveringen van 'Say yes to the dress' gezien hebben. Oftochzoiets.
omdat ik afgeleid wordt door de kat. Als ze als een malle achter een bolletje wol aanzit, dan moet daar toch een filmpje van gemaakt worden? En als ze op mijn toetsenbord komt zitten, tja, dan is het helemaal gedaan met schrijven. Ik word trouwens even makkelijk afgeleid door een vlieg, de blaadjes die ritselen in de haag of het geluid van de droogkast (Euh ja, die heb ik ook nog snel aangezet.) Maar ik doe mijn best. Komaan, concentratie!
omdat ik denk dat ik later meer tijd heb. Als ik nu maar twintig minuten tijd heb om te schrijven, kan ik beter wachten tot ik ergens een uurtje of twee heb? Toch? Alleen weet ik ondertussen dat de uren waarop ik ongestoord kan schrijven schaars zijn. Dus moet ik maar zoveel mogelijk halen uit alle halve uurtjes die ik bij elkaar kan sprokkelen.
omdat elk verhaal al geschreven is. Naast schrijven ben ik ook zot van lezen. Voor mij kan het één niet zonder het ander. Als ik al die goede boeken lees, vraag ik me af waarom iemand nog moeite doet om te schrijven. Alles is al geschreven. En beter. Moest het niet zo plezant zijn, dat schrijven, en zo onmisbaar. Dan hield ik er onmiddellijk mee op.
omdat ik niks te vertellen heb. Want wie ben ik eigenlijk? Een simpel meisje dat ergens in een gat in Vlaams-Brabant woont. Hoe saai kan het worden? En toch. Toch zitten er zoveel woorden in mij hoofd die eruit moeten. Nadenken over wie ze wil lezen, is voor later.
omdat ik even vastzit. Of omdat ik mijn hoofdpersonage echt een trut vindt vanaf bladzijde dertig Of omdat het toch nooit een afgerond verhaal wordt. Niet als ik niet (her)schrijf, nee, dan niet. Doorbijten dan maar?
omdat schrijven hard werken is. Ja, het is lastiger dan in de zetel ploffen na een dag werken. Lastiger dan gewoon even niks doen als het eindelijk stil wordt in huis (Oef, ze slapen!). Maar er is ook niks leuker dan in bed te kunnen kruipen met enkele bladzijden verhaal in mijn vingers.
omdat ik ook nog wil bloggen. Deze laatste is meteen ook de moeilijkste. Bloggen is schrijven en dat is goed. Maar het betekent ook minder andere dingen schrijven. En dan weet ik soms niet meer of dat bloggen wel een goed idee is. Ik ga in 2016 op zoek naar dat beetje evenwicht, denk ik.