15 september 2015

Schrijven is lezen: De boekendief


De boekendief van Markus Zusak is ondertussen in 30 talen uitgegeven en won 4 prijzen. Het is zo één van die boeken die je moet gelezen hebben. En het stond al een hele tijd op mijn lijstje. Het boek is ondertussen al ontelbare keren gerecenseerd, maar ik doe er toch nog eentje bovenop.
Mijn vooroordelen: weer een boek over de Tweede Wereldoorlog (ook al lees ik die best graag). En, pfff, de dood als verteller, is dat niet een eigenaardigheidje om op te vallen?
Maar nee dus, net als zovelen voor mij, ben ik als een blok voor dit boek gevallen. De dood als verteller is helemaal niet gek. Ik begon hem zelfs sympathiek te vinden. Want ergens is hij heel erg menselijk en hij vertelt zijn verhaal heel eerlijk en eenvoudig. Maar, dood, als je dit leest, ook weer niet zooo sympathiek, snap je?
De dood doet eigenlijk dienst als alwetende verteller die zijn verhaal zo graag verteld wil hebben, dat hij regelmatig al dingen prijsgeeft over het einde. Zo ben je voorbereid op alle pijn in dit boek. En toch weer helemaal niet.
En dan die Tweede Wereldoorlog. Die is er wel, maar het is toch vooral het verhaal van eenvoudige Duitsers die tegen wil en dank mee moesten spelen in het vuile spel dat oorlog heet. Het verhaal van families die wel mee moesten doen met de nazi's, anders overleefden ze de hele oorlog niet.
Het hoofdpersonage in het verhaal heet Liesel. Ze won mijn hart van zodra ze haar eerste boek stal. Want ook al kon ze op dat moment nog niet lezen, ze voelde al dat boeken belangrijk waren. Kort daarna wordt ze als 10-jarige opgenomen in een pleeggezin. Haar pleegmoeder, Rosa Huberman, maakt zich meteen onsympathiek door een ongelofelijke scheldpartij. Maar later kan je niet anders dan van haar houden. Haar pleegvader, Hans, leert haar met veel geduld lezen en schrijven.
Letter voor letter gaat er een nieuwe wereld voor Liesel open. Herkenbaar voor een leesbeestje als ik. Als kind kon ik niet wachten om te leren lezen en las ik Doremi's tijdens de rekenles. De bibliotheek in het dorp was al gauw te klein voor mijn leeshonger. Liesel stilt haar honger door boeken te stelen. Want boeken zijn tijdens de oorlog te duur voor haar familie. En elk boek dat ze steelt heeft zijn belang.
Haar pleegfamilie die zelf al niets te veel heeft, verbergt een tijdje een Jood (die voor Liesel het mooiste boek maakt). Want dat is wat mensen doen, vindt papa Hans. Er zijn voor elkaar. Ervoor zorgen dat iedereen in leven blijft. Uiteindelijk is dat ook wat alle slachtoffers van een oorlog proberen doen, gewoon overleven. Tenminste, als dat lukt, wanneer de dood over je schouder meekijkt.
Conclusie: Markus Zusak schildert en speelt met woorden. Hij vertelt een sprookje waarvan je weet dat het niet goed kan aflopen. Hij vertelt een heel boek lang hoe bijzonder boeken kunnen zijn. En dat is precies wat dit boek zo bijzonder maakt. (Bij deze gaat het op de stapel: nog eens lezen.) 


Follow my blog with Bloglovin



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...