Twitter is een wereld vol korte berichtjes waar hele verhalen achter zitten. Daar zit een schrijfoefening in, dacht ik zo. Dus af en toe pluk ik een tweet uit de feed en verzin ik er een eigen verhaal bij.
Ik was niet zo gelukkig met mijn vorige Twitter-verhaal. Ik schreef teveel met mijn hoofd. Daarom een heel ander verhaal in deze aflevering:
Soms ziet een mens er beter uit dan hij zich voelt #gedachte
— lisbeth imbo (@lisimbo) 27 september 2015
Dat beeld van haar Ze stond helemaal alleen in de tuin van de galerij. Blonde haren, perfect figuur en ook nog eens de juiste kleren. Ze hield haar glas zo vast dat het zonlicht erin speelde. En ze keek dromerig in de verte. Zucht. Ze was het soort vrouw dat ik nooit zou zijn. Zelfs niet op de opening van mijn eigen tentoonstelling. Ik was al blij dat mijn haar was gewassen. Het was een wonder dat ik wat kleren bijeen had weten rapen die min of meer bij elkaar pasten. De kans dat ik een glas wijn omgooide, was duizend keer waarschijnlijker dan dat ik het elegant zou vasthouden.
Ze fascineerde me. Zoals mensen mij zo vaak fascineren. 'Het uur van de waarheid', mijn tentoonstelling, was een verzameling beelden van mensen op hun lelijkste momenten. Ziek, gebroken door verdriet, eenzaam ... Terwijl ik met vriendinnen stond te lachen en te praten, volgde ik haar met mijn ogen. Hier en daar bleef ze staan. In gedachten verzonken. Haar fonkelende wijnglas liet ze bij elke gelegenheid bijvullen. De hapjes liet ze staan.
Mijn vriendinnen praatten over mannen, kinderen en andere toestanden. "Hij is gewoon te lui om Ian fruit te geven", zuchtte Noor, "Dus geeft hij hem maar appelsap. Alsof dat hetzelfde is." De gesprekken werden ruis in mijn oren. Ik keek alleen nog naar haar. Ze bleef steeds langer bij elk beeld staan. Ze leek te vergeten waar ze was. Opgesloten in dat mooie hoofd van haar. Ik kreeg het gevoel dat ik op haar af moest stappen. Mijzelf voorstellen. Wat over mijn beelden praten. Haar uit de wereld in haar hoofd halen.
Maar ik werd opgeslokt door geïnteresseerde kopers. Voorkwam dat mijn zesjarige paardje reed op de rug van de vrouw uit steen die op handen en knieën haar weeën wegpufte. Glimlachte naar een persfotograaf en hoopte dat het plaatje klopte. Dat ik eruit zag als de succesvolle kunstenares op de opening van haar eigen tentoonstelling.
Mijn glimlach bevroor toen ik haar zag staan op het randje van de steiger bij de vijver. Het wijnglas nog altijd in haar hand. Ik wilde gillen, naar haar toe lopen, maar ook mijn lichaam leek bevroren. Ik zag hoe ze rustig de vijver in stapte. Hoe het even leek alsof ze nog proostte met haar glas. Er volgde geen wanhopige worsteling met het water. Ook wegzakken deed ze elegant. "Soms ziet een mens er beter uit dan hij zich voelt", flitste door mijn hoofd.
Pas dan kon ik weer in beweging komen. Rauw roepen. Ook andere mensen begonnen te gillen. Te lopen. Schoenen werden uitgetrokken. Kinderen naar binnen geduwd. Een duik.
Wat later lag ze in het gras. Iemand duwde op haar borstkas. Blies onbeholpen in haar mond. Er ging een eeuwigheid voorbij. Ze werd blauw. Als haar jurk. Dan sirenes, ambulanciers, nog meer roepen en reanimeren. Ze kwam bij.
Toen de ambulanciers haar wegdroegen keek ze me nog één keer aan. Lijkbleek. Had toch iets gezegd, leken haar ogen te zeggen. Je wist het.
Follow my blog with Bloglovin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten