Schijtluis

Luizen, dat zijn irritante beestjes. En ze zijn zwaar verliefd op de prachtige haren van klein meisje. Een hele zomervakantie lang heeft ze ermee geworsteld. Dan waren ze weg, dan waren ze terug. Die slimme luizen hebben zwaar met onze voeten gespeeld. Nu is ze er (fingers crossed) helemaal vanaf. Gelukkig is het weer school, zodat ze (joepiejee) nieuwe beestjes met haar vriendjes kan delen. Maar over dat soort luizen wilde ik het dus helemaal niet hebben.

Wel over de schijtluis die ik zelf ben. Want ik ben nu al een tijdje aan het schrijven en krabbelen. Maar ik heb het nog altijd niet aangedurfd om een 'echt' stukje tekst van mezelf op deze blog te gooien. Want wat als ... ja, als jullie het dus flauwekul vinden, of als ik achteraf zelf besef dat het nergens op lijkt, of als er gewoon geen kat op reageert. Mezelf kwetsbaar opstellen als het over schrijven gaat, is moeilijk. Altijd al geweest. Meestal stopte ik er na een tijdje gewoon mee. Maar dat is deze keer niet de bedoeling. (Doe mij daar af en toe maar eens aan denken).
Want ik heb dus een ideetje. Zomaar gevonden, weet je nog wel. Ik heb het al wat binnenste buiten gekeerd. Er een beetje mee gespeeld. Uitgeprobeerd of ik ergens kan geraken. En ja, dat denk ik nog altijd. Maar het is nog altijd 'zomaar' een ideetje. En het moet nog een belachelijk lange weg afleggen tot het meer wordt dan dat.
Het gevolg: een zware aanval van schijtluizerij. Ik ben bang dat ik het niet ga kunnen. Dat het ideetje ergens onderweg toch niet zo'n goed ideetje blijkt. Dat ik niet gezegd krijg wat er in mijn hoofd sluimert. En ook gewoon bang voor alle uren en uren die ik de komende dagen, weken en maanden met mijn ideetje zal doorbrengen. Maar ik vind het nog altijd een goed ideetje. Eentje dat het verdient om er uren en uren tijd in te steken. Eentje dat het verdient dat ik de moeite doe om dwars door mijn angst heen te schrijven. Dus daar ga ik dan ...
Ik wil achteraf geen spijt dat ik het ideetje geen kans gegeven heb. Daarom probeer ik er nu heel hard voor te zorgen dat mijn schrift niet opnieuw bedolven geraakt. Onder aardappelschillen, Mickey Mouse-pleisters, reclame of domme hersenspinsels. Ik hoop ook dat mijn schijtluizerij minder hardnekkig is dan de verdomde luizen die klein meisje zo durven plagen.

Follow my blog with Bloglovin