Brieven schrijven, doet iemand dat nog? Ik schreef er vroeger met hopen. Naar vriendinnen, die ik een hele dag lang zag op school en soms ook nog eens urenlang belde. Maar toch bleef er nog genoeg gesprekstof over voor een brief. Soms waren het sorrybrieven, na een onnozele ruzie. En liefdesbrieven natuurlijk, want we spreken hier over het pre-sms en -mailtijdperk.
Het was altijd leuk om een brief in de brievenbus te vinden, of tussen de bladzijden van mijn schoolagenda (en soms zelfs op mijn vensterbank). Want dat betekende dat iemand de moeite had gedaan om een hele hoop woorden op papier te zetten. Speciaal voor mij.
Ondertussen schrijf ik amper nog verjaardagskaartjes. Laat staan kerstkaartjes of postkaartjes van op vakantie. Het komt er gewoon niet van. Jammer eigenlijk ... Want ook dat is schrijven. Ik durf hier niet beloven dat ik op dat vlak snel mijn leven zal beteren. Dat zit er echt niet in. Agenda's bijhouden, plannen, niks vergeten ... That's so not me. Sorry daarvoor!
Maar ... er zijn wel enkele vriendinnen die morgenvroeg een briefje in de bus zullen vinden. Gewoon, omdat ze belangrijk zijn. Een spontane actie op een onverwacht moment. Zo ben ik dan weer wel. Al dat mooie briefpapier uit het 'Book for paper lovers' van Flow kan maar beter nuttig gebruikt worden? Toch?
Follow my blog with Bloglovin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten